Ik slenterde een half uurtje door de mooi opgeknapte hoofdstraat van Haikou. Auto’s verboden, fietsen aan de hand, controleurs die er op toezien. Wat een verademing.
En nauwelijks belangstellenden voor deze gerestaureerde honderd jaar oude panden. Rust. Twee mannen vielen me op aan het begin van de straat. Een oude man met uitdrukkingloos gezicht, die moeite had met lopen maar er wel flink zijn best voor leek te doen. En een jongere man, een paar meter voor hem, achteruitlopend, hij leek de oude man goed in de gaten te houden. Ik lette eerst nog niet zo op hen, stond regelmatig stil om om me heen te kijken en foto’s te maken, kuierde dan weer eens een stukje verder. De twee mannen bewogen zich al met al in ongeveer hetzelfde tempo als ik door de straat, de oude man dankbaar gebruik makend van de grappige bronzen-beelden-met-steeds-een-bankje-erbij om even uit te rusten.
Op de laatste honderd meter liepen ze hand in hand, in triomf, vader had het gehaald! Ik vermoed dat de oude man herstellende was van een beroerte en dat zijn zoon hem, heel zorgzaam, elke dag coacht in zijn hersteltrainingen.
Het meisje was, zoals alle kinderen en jongeren die aan het eind van de middag op straat zijn, gekleed in schooluniform/trainingspak. Ze sprak me vrolijk aan maar ik snapte niet wat ze bedoelde, en reageerde maar vrolijk terug door te vragen of ze even op het bronzen bankje wilde poseren voor zo’n grapjesfoto waartoe die bankjes zijn bedoeld. Daarna wilde ze nog meer praatje met mij aanknopen, prima natuurlijk. Ze was helemaal enthousiast en ik begon haar Engelse woorden een beetje te verstaan, en zij leek mijn eenvoudige woorden ook te begrijpen. Ze was 18 jaar, vertelde ze, en ze had al vele jaren Engelse conversatielessen op school. Dit was de eerste keer dat ze buiten de schoolsetting met een echte buitenlander Engels sprak! Ze vroeg nadrukkelijk of ik haar woorden écht begreep, ja hoor, prima, antwoordde ik. Dat kon ze bijna niet geloven: die woordjes waar ze al jarenlang ijverig mee oefende op school konden écht worden ingezet in een écht gesprek met iemand die helemaal geen Chinees spreekt! De wereld is een dorp.
Man met kind in wandelwagentje. In Nederland een vrij normaal tafereel, in Zweden (zag ik een paar jaar geleden) precies even normaal als vrouw met kind in wandelwagentje (exact fiftyfifty daar, alsof ze boetes gaan uitdelen als het ietsje uit het evenwicht zou zijn). Hoe is dat nou in China? Nou, mannen zijn geëmancipeerder dan in Nederland, maar China is nog geen Zweden. Mannen lopen achter kinderwagens, brengen hun kind op de scooter naar school, verschonen een luier in een restaurant. Naast ouders zijn in China ook grootouders heel belangrijk. Opa’s zie je bijna even vaak met hun kleinkinderen als oma’s. Mooi.
Elke keer in China blijf ik me weer verbazen over de toewijding waarmee je mensen juist de eenvoudiger taken ziet uitvoeren. Als je in Nederland je compensatietaak doet om je recht op bijstand veilig te stellen, dan zie je dat de meeste mensen dat met een gespeelde onverschillgheid ‘hier ben ik veel te goed voor’ doen; slechts een enkele echte kansarme doet gewoon zijn best omdat dat van haar gevraagd wordt. In China doe je áltijd je best in de taak die je hebt. Omdat dat zo hoort.
Overdekte markt, ongekoeld vlees, ongetwijfeld in geen velden of wegen een ‘keuringsdienst van waren’ of ander soort inspectie. Toch is alle voedsel dat ik in restaurants en bij straatstalletjes eet steeds prima (tot nu toe). Ik ben in China nog nooit, zelfs geen klein beetje, ziek geworden van eten.
Wachten tot het voetgangerslicht groen wordt. Maar er staan hier in Haikou steeds veel meer brommers (alleen maar elektrische!) dan voetgangers voor het stoplicht. En fietsers zijn er al helemaal niet, afgezien van mij.
Jochies na schooltijd. Verschillende uniformen, verschillende scholen.
De veerpont naar Haikou is een lelijke roestbak met zoveel gevaarlijke situaties voor zowel passagiers als bemanning, dat dat in Nederland onmiddellijk tot Kamervragen en Landelijke Ontsteltenis zou leiden. Maar de mannen van de boot hebben wél mooi állemaal consequent een fraaie gele helm op. Dat dan weer wel. Veiligheidsbewustzijn groeit schoksgewijs. Pas na een ‘incident’ krabt een samenleving zich aan het hoofd met de vraag hoe dat nou toch voorkomen had kunnen worden. En dan worden er nieuwe / overbodige / betere / nuttige / domme maatregelen getroffen. ‘Voortaan allemaal een helm op, en wie betrapt wordt zonder helm, die vliegt er uit.’
Geef een antwoord