China is geweldig. Maar al dat verre fietsen… ach weet je, ik heb er niet zoveel zin meer an. Ik had daarom besloten om nog een dag in Kaiping te blijven.
Kaiping is een historische stad van het formaat van mijn eigen Den Haag. Het is werkelijk prachtig gelegen op een aantal grote eilanden in de brede rivier die door en om de stad stroomt. In mijn onbezorgde stemming ging ik opnieuw naar het fijne theecafé waar ik al eerder was geweest, om dit keer Chinabericht nummer 8 te gaan typen. Natuurlijk werd ik herkend en begroet door alle personeel; zoveel Westerlingen zullen hun café niet betreden naar ik mag aannemen. Ik voelde me helemaal welkom en thuis.
Na een tijdje vroeg de man die me de dag ervoor ook bediende en die bovendien – in vergelijking tot zijn collega’s – het minst terugschrok voor pogingen tot spreekcommunicatie in het Engels, of hij even bij mij aan tafel mocht zitten. Natuurlijk, welkom, gezellig. Voor enig gesprek over waar ik vandaan kwam en hoe lang ik al in de stad was, en zo, had hij zich gewapend met een vertaal-app op zijn telefoon. Het toeval wilde dat ik sinds de voorafgaande avond eindelijk ook over een goede offline vertaal-app beschikte. Het taalappfrutsel dat ik in Nederland snel ergens vandaan geplukt had bleek drie keer niks te zijn. Inmiddels had ik achter VPN wat gegoogeld en geleerd dat Google Translate ook een downloadbare versie heeft die heel handig zou moeten werken (en inderdaad, is helemaal waar, geweldige app).
We konden dus aardig in gesprek gaan, waarbij glimlachen en lachen en welwillendheid het gebrek aan conversatiegeluid een beetje kon en moest compenseren.
Van half drie tot half zeven zou Yuen Chè vrij zijn, tussen twee diensten door. Of ik het leuk vond om met hem mee te gaan naar Chikan? Nou, wat een aardige spontane uitnodiging. Graag!
Ik typte vervolgens mijn nummero 8 af en deed die even voor half drie op de bus naar jullie (half acht ochtend NL-tijd). Om half drie stipt nodigde Yuen me uit om met zijn auto mee op pad te gaan. Eerst nog even langs zijn huis om vriendin Shèshè (zo verstond ik haar naam) op te halen om ook mee te gaan, ze stond al op de stoep van het appartementencomplex te wachten.
De leeftijd van Yuen vond ik lastig in te schatten. Hij bleek pas 23 te zijn. Drieëntwintig! En dan al in zo’n grote nieuwe auto rijden! Ach, zo vergoelijkte hij, dit is een goedkope wagen, ooit wil ik een Mercedes Benz hebben, net als mijn vader… Grappig is zoiets. Mijn zoon is 24, heeft geen auto en hecht nog minder waarde aan autobezit dan ik. Maar China ontworstelt zich in twee generaties tijd met een onvoorstelbare dynamiek aan collectieve bittere armoede. Logisch dat mensen hun nieuwe verworven rijkdom dan graag tot uitdrukking brengen in hét materiële symbool bij uitstek, de heilige koe dus.
Reisdoel Chikan bleek het schilderachtige oude stadje te zijn waar ik zes jaar geleden ook al eens kort was. Veel authentieke panden met grote arcadebogen, uit de jaren twintig van de vorige eeuw, dezelfde periode van de diāolóu’s uit mijn vorige verhaal. De panden waren vrijwel allemaal zwaar verwaarloosd. In China is men niet zo gericht op ‘conserverend onderhoud’ waarmee je monumentale panden goed kunt behouden voor de toekomst zonder onrecht te doen aan authenticiteit. Je ziet meestal ófwel de totale verwaarlozing zoals hier in Chikan, ófwel dat ze alles afbreken en superkitscherig helemaal opnieuw neerzetten. De diāolóu’s in Zili vormen een gunstige uitzondering.
Ik vond het heel leuk om Chikan onder de gidsende leiding van Yuen Chè en Shèshè te zien. Maar minstens zo leuk vond ik hun enthousiaste en vrolijke gezelschap, en onze conversaties met behulp van drie telefoons met vertaal-apps. We streken neer bij de (vermoedelijk enige) hippe koffietent van Chikan, die Yuen vanuit zijn vak natuurlijk feilloos wist te traceren, en aten daar werkelijk overheerlijke cheesecake.
Met ingehouden trots vertelde Yuen overigens dat hij niet alleen in de bediening van het theecafé in Kaiping werkte, maar daarnaast nog twee beroepen had die hij als zelfstandige uitoefende. Hij is ook distributeur van hetzelfde soort cheesecakes als we op dit terras tot ons namen, en bovendien is hij verkoper (rechtstreeks aan consumenten, denk ik) van een exclusieve meubellijn, waarvan hij me een fraaie brochure liet zien.
Shèshè wilde heel graag de verhalen van mijn website vertaald in het Chinees lezen, maar ter plekke kwam ik er achter dat dat nog niet zo eenvoudig was. De google-translate-functie voor complete websites, zoals ik die in mijn site heb geplugd, die doet het natuurlijk niet zomaar in dit land, omdat Google volledig verbannen is uit China. Maar Shèshè had snel in de gaten dat zij dan haar eigen VPN (!) moest inschakelen op haar telefoon, en zo werd zij vermoedelijk de eerste persoon ooit die mijn site in het (houterige, want google-translate-) Chinees leest.
Als extra hoogtepunt van deze memorabele middag werd ik nog getrakteerd op een traditionele lekkernij: bij een zeer oude dame kochten we stokjes die zij in een kleverigstroperige massa doopte. Het bleek om hele dikke (of ingedikte) honing te gaan. Lekker!
Geheel voldaan werd ik afgeleverd bij mijn hotel. Wat is het fijn om vriendschap te mogen delen! Dank jullie wel, Yuen Chè en Shèshè!
.
Oja. Nog even over dat fietsen trouwens. Ik ben gewoon enorm verkouden, nog steeds… Zo verkouden ben ik in mijn hele leven nog niet geweest. Ik zal niet in detail treden over hoeveelheden en kleuren snot, maar het is enorm en de halve regenboog. Keelpijn en oorpijn zijn gelukkig wel weg. Flink fietsen blijkt niet zo’n gunstig effect op de situatie te hebben, dus moet ik me maar een beetje beperken. Ik heb daarom besloten om een heel stuk met de bus te gaan richting Hainan. Gelukkig leiden mijn energie en stemming nauwelijks respectievelijk niet onder de fysieke malheur. En ik houd lekker meer tijd over voor rondlummelen, voor het tiepen van stukjes, en voor het ingaan op een spontaan voorstel voor een mooi uitstapje. Elk nadeel heb z’n voordelen.
Geef een antwoord