Ik tiep dit stukje in een relaxt-hip-loungemuziek theehuis in Kanping. Gisteravond liep ik, op zoek naar een restaurant, ook al voorbij deze zaak. Die zag er op dat tijdstip ook opvallend maar niet aantrekkelijk uit. Het etablissement was toen volgepakt met nuffige jongedames van het type waar er heel veel rondlopen in China. Twintigerdames verpakt in de laatste mode en voorzien van uiteraard de nieuwsteduurste telefoon. Ruim geld verdienend of (enigszins) rijke ouders, veel jonge vrouwen stralen gewild of ongewild een soort prinsessenaureool uit.
Bij hun mannelijke leeftijdgenoten is dat in veel mindere mate het geval (prinsenaureool dan, voor hun geslachtssituatie). Het is plausibel dat de ongelijke M/V- verhouding in de twintigers-leeftijdsgroep daar een reden voor zou kunnen zijn. De onlangs afgeschafte (!) één-kind-politiek en de preferentie voor jongensbabies heeft lange tijd geleid tot (hoe cru kan iets klinken) relatief veel meisjesabortussen. Dus heb je nu een procent of vijf (dacht ik) meer twintigermannen dan -vrouwen. Als er 105 mannen de dans zoeken met 100 vrouwen, dan weten alle vrouwen dat ze wel aan de bak komen en alle mannen dat het niet vanzelfsprekend is.
Tot zover een context waarin ik dit stukje maak. Dan nu het Internet-leed.
Mijn kleine persoonlijke Internetleed heeft te maken met het Grote InternetWereldSchisma dat door China ontstaat als gevolg van de internetpolitiek van dit land. Waar het in het Westen de Googles en Facebooks en dergelijke firma’s zijn die Big-Data-Eigenaar proberen te zijn, is het in China veel eenvoudiger. De enige werkelijke data-eigenaar is de overheid. En die hoeft niet beleefd te proberen om alleen maar af te tappen wat toevallig voorbijkomt, nee, de overheid organiseert, regelt en bepaalt alles. Totaalcontrole. En ik vermoed dat 98 procent van de Chinezen dat een heel erg goed idee vindt (!!). Vanuit Westerse optiek is totaalcontrole door een overheid een van de ergste doembeelden die je kunt verzinnen. Hier in China zorgt de overheid dat ze goede vrienden is met internetgoeroe en volksheld Jack Ma en vast ook met andere niet-bekende internetpioniers in dit land. Een aantal goede aspecten daarvan wordt in hoog tempo zichtbaar voor de gewone Yan met de pet. Contactloos betalen is bij alle grotere supermarkten al gewoon aan het worden, met Alipay van Alibaba, het bedrijf van Jack Ma dat inmiddels overigens al veel groter is dan ons Google. Bij mijn eigen Albert Heijn kan contactloos betalen inmiddels ook, maar ik heb het zelf nog maar één keer gedaan en keerde toen weer terug naar mijn oude gewoonten. Zouden mensen hier een half procentje korting krijgen ofzo, om hen te stimuleren?
Alipay is één van de elementen om het betalingsverkeer te ‘digitaliseren’. En dat digitaliseren van geldstromen is wat hier de laatste jaren in razend tempo in de hele economie gebeurt. Hoe minder bankbiljetjes er over de toonbanken gaan, en hoe meer de overheid precies in de gaten kan houden wie hoeveel aan wie betaalt met digi-geld, hoe beter zij corruptie kan bestrijden. Grote boeven als voorbeeld in de nor stoppen, kleine en middelgrote boeven evenzeer. En dat dan breed uitmeten in staatsmedia. De knoet eroverheen! De mensen Angst aanjagen zodat ze zich braaf gaan gedragen! Ja, natuurlijk, dat mechanisme maakt de overheid dus gebruik van. Maar die Yan met de pet heeft niet zoveel te verbergen. Die had er altijd alleen maar heel veel (financiële) hinder van dat je bij de dokter of bij de rechter stiekeme envelopjes met bankbiljetten moest toeschuiven om een verwijzing naar het ziekenhuis of betere aandacht voor je juridische kwestie te kopen. Omdat de overheid in hoog tempo de bankbiljetgeldstromen terugdringt is het voor iedereen met macht steeds moeilijker om zwart geld weg te sluizen. En daar wordt China eerlijker van. In hoog tempo. Zo ervaren de gewone Yan en Yanne (of zoiets) dat.
Maar het verhaal van die overheids-internetcontrole is wel nodig om mijn eigen leed te kunnen plaatsen. De Chinese overheid pest mij niet bewust. Zij doet dat uitsluitend ter versterking haar controle. De praktijk die daardoor ontstaat is dat het wereldwijde web feitelijk niet meer één Internet is, maar meerdere Intranetten. Eentje van het Westen en zijn volgers, een eentje van China (en overigens ook een aparte voor Rusland, en mogelijk nog wel meer).
Dan nu de Internetleed-elementen van mijzelve.
1. Bij het kopen van SIM-kaart bij een China Mobile winkel, in Guangzhou, bleek dat ik alleen een 2G- abonnement kon kopen. Twee GEE! Ik wist niet eens dat die slakken-abonnementen nog bestonden! Volgens de man die mij het abonnement verkocht konden buitenlanders geen 3 of 4 G krijgen, alleen 2G. De volgende dag ging ik nog eens terug, gewoon nog eens proberen en klagen en vragen. De mevrouw die mij toen te woord stond verklaarde dat het te maken had met een instelling van mijn telefoon, die niet in China te wijzigen zou zijn, dan moest ik bij Samsung in Nederland zijn. Het “FDD-LTE” -protocol zou dan geïnstalleerd moeten worden, en dan verder geen probleem. Mijn komplot-denk-vermoeden is dat beide verhalen waar zijn, en dat dat specifieke protocol het de Chinese overheid (beter) mogelijk zou kunnen maken om ook mijn dataverkeer volledig te volgen.
2. WordPress, het programma waarmee mijn website draait waardoor jij dit stukje nu ook kunt lezen, behoort tot de toegestane programma’s in China. Ik had er natuurlijk goed op gelet dat ik niet een site/blog-programma koos dat op de lijst van 3000 verboden sites staat (grotevuurmuurvanchina.org, maar dan op z’n Engels, is één van de programma’s waarmee je kunt achterhalen welke sites verboden zijn, zoals google bijvoorbeeld). Maar ik kan hier niet zichtbaar krijgen hoe WordPress mijn foto’s verwerkt! Jullie kunnen de foto’s op de site wel zien, maar ik niet! Alleen als ik de ‘VPN’ (zie hieronder) inschakel kan ik er iets van zien, en om een of andere reden alleen op mijn telefoon en niet op mijn tablet. Deze kwestie ligt overigens niet aan de ‘2G’, want het is hetzelfde met WIFI-internet in de hotels waar ik verblijf.
3. Ik had het programma ResizeMyPix uitgekozen om foto’s te verkleinen en te oploaden naar WordPress, juist omdat dit een van de weinige programma’s is met een ‘multi’-functie. Je kunt er meerdere foto’s tegelijk mee oploaden. Het programma draaide in Nederland als een tierelier. Maar hier gedraagt het zich gehandicapt. De ‘multi’-functie doet het niet, en die was nou net zo handig. Als ik meerdere foto’s tegelijk probeer, dan raakt de boel zo in de war dat hij soms van twee of drie foto’s geheel zelfstandig een nieuws hussel-versie maakt. Hm. En meestal pakt ie toch maar één foto, in plaats van een heel husje. Hopeloos dus. Met als gevolg dat ik toch foto voor foto moet downsizen en uploaden, voor elke foto een aantal handelingen en steeds weer wachten vanwege dat slome internet. Vandaar dat ik je minder foto’s meegeef dan ik zou willen. Helaazz.
4. China dringt het gebruik van zogeheten VPN- verbindingen ook steeds verder terug. Met zo’n Virtual Private Network maak je verbinding met een server buiten China en zijn verboden websites dan toch toegankelijk. Het is VPN-providers al zo moeilijk gemaakt dat de meesten het maar hebben opgegeven. ExpressVPN doet het nog wel, kostte mij een tientje voor een maand. Maar om daadwerkelijk verbinding tot stand te brengen ben ik meestal minutenlang bezig. Als de verbinding met Hong Kong bijvoorbeeld niet lukt, dan moet ik Singapore of Amsterdam of Los Angelos ofzo inzetten. Maar áls ik dan verbinding heb, dan gaat het goed. Voor mij is dat vooral voor Google Maps dan reuze handig. Het is verreweg het beste oriëntatieprogramma dat ik ken. En tot mijn grote verbazing blijft een binnengehaalde kaart ook offline beschikbaar. Ik kan dan de MB-vretende VPN weer uitzetten, en navigeren met de offline-kaart en de GPS. Enorm handig!
Tot zover. Want het is mooi weer buiten en ik wil zometeen naar Zili fietsen. Daarover later meer.
.
Geef een antwoord