Achtentwintig kilometer had ik afgelegd, het werd lunchtijd, en er verscheen maar geen restaurant op mijn route. Dan maar eens even van de route af, een wijk in. Ook helemaal niks, afgezien van een paar grauwige zaakjes waar ik niet zoveel trek in had. Dus zit er weinig anders op dan wat boodschapjes bij een winkeltje, geen warme lunch vandaag. Terug bij mijn fiets bevestig ik de voortas weer (met geld en paspoort en zo, die tas houd ik altijd bij me), en ik hang het zojuist verworven plastic tasje met etenswaren aan het stuur. De winkeleigenaar ziet dat en komt zorgzaam aangesneld met een steviger zakje. Een paar hangmannen vinden mij een reuze interessant verschijnsel. Ze lachen me toe en beginnen alvast met uitzwaaien.
Oja, zo realiseer ik me weer, dat was ik even vergeten, ik mag zelf dat fietsen in China inmiddels redelijk gewoon vinden, voor plattelandsmensen die hier nooit een buitenlander zien ben ik altijd een heel exotisch verschijnsel. Ik laat het lachen van de mannen nu bij me binnenkomen en lach terug, we hebben lol om niks. Is dit nou fietsersgeluk? Ja, natuurlijk, alles dat een fietser overkomt is fietsersgeluk, als je dat wat zich voordoet als ‘geluk’ kuntwiltdurft (te) omarmen.
Op het moment dat ik mijn helm opdoe komt er een luide knal van mijn achterwiel. Een fietsklapband. In een stilstaande situatie. Nog nooit meegemaakt, zoiets, ik wist niet dat dat kon. Verbijsterd kijk ik naar de band. Ja, helemaal plat. Met een vertwijfelde glimlach hef ik mijn handen ten hemel om de geschrokken omstandermannen mijn verwarring te duiden. Gelukkig, we lachen alweer, een beetje dan. De winkeleigenaar gebaart in de richting van, hee, dat lijkt wel een fietsenmakersbedrijf. Een omstanderman heeft toont zich van zijn onderzoekende kant en raapt een ventiel van de grond. Hij reikt het mij aan, ja, dat is het ventiel van mijn achterband, en krijg nou, het is afgebroken in het aluminium, vlak boven het ventielmoertje. Hoe kán dat nou?! Nouja, dat doet er eigenlijk niet toe nu, het ís zo.
Alle 6500 fietskilometers van eerdere Chinareizen had ik steeds keurig een reserveband bij me, want je weïet maar nooit of ze mijn maat wel hebben in dit land, en bovendien zou je ook in the middle of nowhere wel eens een klapband kunnen krijgen, misschien. Nooit nodig gehad, die reserveband. Na de vorige reis kwam ik er overigens achter dat ik niks aan die band gehad zou hebben, omdat het er eentje met een dik ventiel was, dat niet door het smalle ‘Franse’ ventielgat van mijn velg past (schaamroodglimlach…). Dus had ik op mijn todo-lijstje voor deze reis staan ‘band kopen’. Maar dat kwam er niet van wegens drukte en verkoudheid en kerst.
De omstandermannen zijn het er snel over eens dat ik niet naar die brommer- en vouwfietsenwinkel aan de overkant moet, maar dat ik verderop moet zijn. Rechtdoor, en dan rechtsaf, zo meen ik te begrijpen, en ik ga op pad. Rechtdoor, rechtsaf, maar niks dat op een fietsenwinkel lijkt. Ik ga nog twee keer rechts om toch maar even langs het vouwfietsbedrijf te gaan. Dat blijkt te worden gerund door zo’n onverschillig tiep die zijn rook in je gezicht blaast. En natuurlijk kanwilzal hij mij niet helpen. Dan maar weer gaan vragen aan mijn nieuwe omstandervrienden, maar oh, waar zijn ze nou, we waren toch vrienden? Gelukkig, eentje is er nog, een dikke dertiger met lang vet haar. Hij gebaarlegt het me geduldig nog een keertje uit. Rechtdoor, en dan línksaf, en dán pas rechtsaf. O, nou snap ik het. Ik ga het nog eens proberen. Nadat ik linksaf ben geslagen zie ik dat er een hele tijd niks naar rechts zal zijn. Shit. Waar zit die fietsenmaker dan? Ik loop toch maar door en zie verderop een paar fietsen voor een pand staan. Zou dat het dan zijn?! De fietsen blijken oude barrels te zijn, behorend bij een oudebarrelreparatiebedrijfje. No way dat de oude gebochelde eigenaar een geschikte binnenband voor mij zal hebben Omdat ik stilsta voor zijn zaak zoekt de man contact. Ik wijs hem op de platte band, laat het ventiel zien en doe mijn beste een klapbandgeluid te maken. De man snapt het wel geloof ik. Maar zijn nee schudden snap ik ook wel. Zijn vele woorden snap ik helemaal niet, maar ja, hij heeft geen band, dat is duidelijk. Ik begin te vrezen dat ik iets taxiachtigs moet gaan zoeken om naar een grote-stad-met-fietsenwinkel te kunnen gaan. Ik wil me omdraaien om een taxi te gaan zoeken in de buurt van de ‘lunchwinkel’, maar dan trekt de oude man aan mijn arm en gebaart dat ik verderop moet zijn. Hij pakt een krijtje en schrijft op de stoep waar ik moet zijn. Hij weet niet dat er volwassen mensen bestaan zoals ik, die niet kunnen lézen (mensen die alleen Mandarijn of Kantonees spreken kunnen elkaar niet verstaan, maar gebruiken wel precies hetzelfde Chinese schrift; heel handig dus eigenlijk!).
Ik maak een foto van de tekens, om verderop nog eens de weg te kunnen vragen, en ga met gesterkt gemoed voort.
Na een paar honderd meter en een flauwe bocht kom ik tot mijn verrassing uit in een stadscentrum, met winkels aan beide zijden van een smal water. Het eerste fietsenbedrijf daar kan me niet helpen, maar als ik de foto laat zien gebaart de man dat ik verderop moet zijn. Bij een volgende fietsenbedrijf hetzelfde verhaal, maar dan is het raak. En supergrote fietsenzaak, een man van een jaar of vijfentwintig die de indruk wekt werknemer/bedrijfsleider zijn, en in eerste instantie een Nee, maar als hij mijn grote teleurstelling ziet, misschien toch een ja. Het punt blijkt te zijn dat hij wel een band heeft die precies geschikt is voor mijn wieldiameter, 700 millimeter, maar niet voor de breedte van mijn best-wel-dikke-banden-fiets, 28 millimeter. De band die hij laat zien heeft als maat 700 / 18X, dus voor (racefiets-) wielen van 18 millimeter breed.
Maar hij blijkt bereid te proberen om dit smalle bandje in mijn brede buitenband te rommelen, en het experiment aan te gaan om te zien of die binnenband dan heel blijft of knalt. Hij doe de klus extra zorgvuldig en kijkt zelfs de opgepompte band nog na in een bak met water, om te zien of er toch geen minigaatjes zijn ontstaan. Maar nee, niks aan de hand. Ik heb toch weer een nieuwe band!!
Fietsersgeluk begint dus met aanvaarden wat zich voordoet, ook als dat een klapband is waar niet zomaar een oplossing voor lijkt te komen. Fietsersgeluk kan zich manifesteren in de geduldige uitleg van een dikke dertiger met lang vet haar. En in de vriendelijkheid en betrokkenheid van een oude gebochelde barrelfietsenmaker. En in het begrip en het vakmanschap van een gedreven jonge fietsenmakersbedrijfsleider. En in een rustig fietspad door prachtige natuur (maar dat soort geluk zat er vandaag toevallig niet in).
Ik wens jou veel geluk in 2016.
Geef een antwoord