‘Ga jij nou fietsen in dat gebied van die aardbeving?!’
Ja en nee, is mijn antwoord op deze vraag, die ik al een paar keer kreeg.
Ja, de start van mijn fietstocht komende zondag is inderdaad in de buurt van dat rampgebied (NRC, foto’s). Ik start in Guangzhou. Dat ligt ongeveer 120 kilometer van Shenzhen waar nu die 90 slachtoffers zijn. Het zal mijn reis echter niet beïnvloeden.
Want: Nee, het is geen aardbeving. Het is een aardverschuiving. Geen beving vanuit de aarde zelf, geen gevolg van rommelende breuklijnen. Deze ramp is verschuiving van een berg troep die door mensen is gemaakt. Ze hebben afgegraven aarde en bouwafval zonder veel nadenken ergens neergemikt. Daardoor was een berg van een angstwekkende honderd meter hoog ontstaan. Honderd meter! Zo hoog als de Utrechtse Domtoren! Als je zoiets doet, dan moet je natuurlijk van tevoren bedenken wat er met die berg zou kunnen gebeuren bij, bijvoorbeeld, een flinke regenbui. Is de berg voldoende verankerd, of bestaat er kans op schuiven? Kan de boel dan bijvoorbeeld probleemloos vanzelf een rivier in schuiven? Of bestaat het risico dat bebouwing met mensen erin wordt bedolven of meegesleurd? Uit notabene de Telegraaf kun je opmaken dat de overheid gewoon laks is geweest en mogelijke rampscenario’s onvoldoende heeft doordacht.
Dit lijkt dus ‘gewoon’ weer zo’n ramp is in de grote reeks ongelukken die zich in (te) snel ontwikkelende arme landen voordoen. In de zucht naar voorspoed en ontwikkeling zijn er ‘fricties’ tussen enerzijds ondernemers en projectontwikkelaars, en anderzijds overheden en toezichthouders. Maar ja, je zal maar slachtoffer of nabestaande van zo’n ‘ontwikkelingsfrictie’ zijn. Ik noem er even een paar die nog op ons netvlies staan. Duizend doden in die ingestorte kledingfabriek in Bangladesh (2013) waar men zonder vergunning zware trillende machines in het pand had gezet. Vierhonderd doden bij het zinken van een toeristenboot in China op de rivier de Yangtze, eerder dit jaar; oorzaak nog onbekend (Drie jaar geleden voer ik trouwens ook enkele dagen mee op zo’n soort boot. Die was best roestig, maar bleef drijven). Tweehonderd doden bij de explosie in de haven van Tianjin in China afgelopen zomer: oorzaak notabene ook nog steeds niet opgehelderd. Hoe kun je in godsnaam zo krankzinnig veel explosief materiaal in zo’n druk havengebied hebben zonder dat daar een adequate registratie en bescherming voor is, vraag je je vanuit ons (meestal) aangeharkte Nederland verbijsterd af.
Gelukkig gaat er ook enorm veel goed. Dat lees je alleen niet in de krant, dus deel ik daarover graag iets wat mij opviel.
Niet zover van het gebied van die aardverschuiving wordt een enorm brug/tunnelproject uitgevoerd, 50 kilometer lang, van Hong Kong naar Zhuhai/Macau aan de andere kant van de riviermonding, zie het kaartje voor de stadsnamen. Het project is gestart in 2009 en moet in 2016 af zijn. Drie dingen verrasten mij aangenaam toen ik dit project toevallig op internet trof. Ze hebben een heel uitgebreide projectwebsite in het Engels. Maar vooral: er staat een karrevracht aan goed toegankelijke documenten over milieumaatregelen op die site, onder de gezellige knop-met-dolfijnen ‘Environmental monitoring and audit’. En ook: ze hebben een ‘Green corner’ waarin tal van milieu-feiten en overwonnen dilemma’s worden genoemd.
Natuurlijk kan ik helemaal niet beoordelen of dit geraffineerde window-dressing is, of dat het écht iets voorstelt. Wel weet ik dat je een paar jaar geleden bij dit soort projecten in China geen enkele poging tot milieu-transparantie zag. En nu dus wel. Echte transparantie lokt altijd discussie uit met verontruste burgers. Mij geeft zo’n website de indruk dat de overheid zijn best begint te doen om het goede gesprek te zoeken met de gewone Chinees. Dat vind ik goed nieuws. En jij mag kiezen of je mij dan optimistisch, realistisch of naïef vind…
Geef een antwoord