Als je toch in India bent, dan hoort als het even kan de Taj Mahal er natuurlijk ook bij. Met vijf personen (van de achttien) en zonder de reisbegeleidster doen we daarom de twee dagen verlengingsoptie erbij die de reisorganisatie bij deze voorgeprogrammeerde groepsreis aanbiedt. Vanochtend vroeg was het zover. Geheel eigenstandig kozen we voor het toch tamelijk idiote tijdstip van 5.30 u. om ons door onze chauffeur en door de gids Yogi (zo bleek hij zichzelf te noemen) te laten ophalen voor deze als ultiem bedoelde reiservaring: de Taj zien! Bij het prachtige licht van de zonsopgang!
In een aantal opzichten voldeed dit bezoek exact aan mijn verwachtingen. Het was er enorm druk. Het was een mooi gebouw. De groepen bezoekende Indiase toeristen vond ik veel leuker en interessanter dan het gebouw zelf. Het gebouw heeft een geschiedenis en een historische betekenis, maar die vind ik toch eigenlijk zo obligaat dat ik het desgewenst graag aan jezelf overlaat om daartoe wikipedia te raadplegen in plaats van dat ik het hier allemaal optiep.
In een enkel opzicht voldeed het bezoek juist niet aan de verwachtingen, of de hoop. Het ochtendlicht leek vandaag helemaal nergens naar. Zwaarbewolkt. Helemaal geen glinsterend marmer in het ochtendgloren, maar alleen donker ochtendgrauw aan het zwerk. Gelukkig barstte de moessonbui los toen we nét binnen in de Taj waren.
Ervaringen zonder verwachting zijn vaak veel leuker dan mét. Dat bleek maar weer toen we na het bezoek aan de Taj Mahal (‘paleis van de kroon’) onder leiding van onze Yogi het verderop gelegen Agra Fort gingen bezichtigen. Alleen al de twintig procent van het complex dat voor bezoekers geopend is, bleek immens groot te zijn. Het fort was opgezet als zowel de belangrijkste legerplaats van toenmalige Indiase hoofdstad Agra, als ook paleis van de koninklijke familie. En door de eenvoudige maar zeer betrokken toelichtingen van Yogi begon ik eindelijk de geschiedenis van dit India een beetje te begrijpen. Ik zie het nu als ruwweg vier episoden tot aan het heden.
De laatste episode is het India van vandaag: sinds 1947 een trotse en onafhankelijke staat.
De eeuw daarvoor was het een Engelse kolonie, inclusief de twee staten links en rechts van India: Pakistan en Bangladesh. De Engelsen konden dit immense land bestieren en besturen vanuit twee invalshoeken: een aanpak van ‘verdeel en heers’, waarmee men op een slimme manier invulling gaf aan het machtsvacuüm waarin India in de eerste helft van de negentiende eeuw terechtgekomen was, en daarnaast vooral slimme handel, waarvan (uiteraard) de Engelsen zelf profiteerden maar waar ook India zelf veel baat bij had.
Vóór de Engelsen, in de periode van 1526 tot 1858, werd India geregeerd door de dynastie van de Mughals. Pas nu snap ik een beetje wie dat waren en wat hun betekenis was voor de eenwording van deze natie. ‘Mughal’ is het Perzische woord voor ‘Mongool’, in de betekenis van personen uit Mongolië ;>). De Islamitische Perzen hadden de macht veroverd over (uiteindelijk) dit complete continent/land, maar de Perzische dynastie had al langere tijd nauwe huwelijksbanden met de Mongoliërs. Vandaar de naamgeving van deze dynastie. De Mughals hadden hun machtshoogtepunt in de zeventiende eeuw. Zij brachten eenheid en welvaart in deze Hindoeïstische natie. Hun macht werd door het volk vooral geaccepteerd omdat zij heel pragmatisch omgingen met religieuze tegenstellingen. Achtereenvolgende Mughal- koningen brachten eenvoudigweg alle belangrijke religies in de topposities van hun harem in! Zij streefden via huwelijksbanden en nageslachten religieuze integratie na. Slim!
De eeuwen vóór de Mughals waren een zootje voor India. De landsdelen konden zelf geen eenheid vinden en streden voortdurend tegen elkaar. En bovendien kwamen er regelmatig Islamitische legers langs om oorlogen te winnen tegen de zwakke Indiase koningen. Maar de Islamitische veroveraars hadden toen nog niet in de gaten dat je macht alleen kunt bestendigen als je ervoor zorgt dat die macht jouw gegund wordt door het volk dat je wilt leiden. De Mughals hadden dat vanaf 1526 voor het eerst wél goed in de gaten. En zij brachten dus voor het eerst eenheid (én volksdraagvlak voor die eenheid) naar India.
Yogi maakte me duidelijk dat door de wijze aanpak van de Mughals de zeventiende eeuw India’s Gouden Eeuw kon worden. Het huidige zelfstandige India ziet deze periode als belangrijk richtsnoer: zowel voor wat betreft de religieuze verdraagzaamheid, als voor het streven naar welvaart voor iedereen.
Tot zover deze inzichtjes rond de geschiedenis van deze natie.
Een heel ander dingetje is onze reis van gisteren. De treinreis van Amritsar naar Delhi, waarvoor we al om 3.30 uit de veren moesten (tamelijk verschrikkelijk, maar ja, het spoorboekje was onverbiddelijk) verliep prima. Na het afscheid in Delhi van de reisleidster en van de reisgenoten die niet meegingen naar de Taj Mahal, was er voor ons vijfpersoons deelgroepje een mooi reisbusje naar Agra, de stad van de Taj Mahal. Maar we troffen het niet met de chauffeur. Hij reed bijzonder langzaam en onzeker, en bovendien steeds op ongeveer de doorgetrokken streep van de scheiding tussen de vluchtstrook en de meest linkse baan (men rijdt hier overigens links, dankzij die Engelsen). Vanwege ons mallotig vroege opstaan dommelden wij regelmatig weg. Totdat we op een zeker moment heel heftig opschrikten. Ons busje reed de vijftien centimeter hoge ‘stoep’rand bij de middenvangrail naast de uiterste réchterbaan op, en weer af. We werden heftig door elkaar geschud. Het was maar goed dat we zo’n lage snelheid hadden en dat er vrijwel geen verkeer op de tweemaal-driebaansweg was. Onze conclusie was al snel dat de chauffeur helemaal niet fit was, en achter het stuur in slaap gevallen moest zijn. De chauffeur van een achteropkomende auto informeerde via de raampjes bij onze chauffeur of alles wel in orde was. Onze chauffeur stopte om eventuele schade te bekijken. Dat bleek er niet te zijn, we reden verder. Hij ging niet in op onze vragen wat er was gebeurd. Pas na een kwartier begon hij ineens een verklaring te geven. Er was onverwacht een zwerfhond overgestoken. Ach, we deden maar alsof we dat geloofden. Reisgenote Katrien hield het hoofd het meest koel. Zij ging met het smoesje dat ze voorin moest plaatsnemen wegens misselijkheid, naast de chauffeur zitten om hem in de gaten te kunnen houden en letterlijk aan de praat te houden. Katrien was na aankomst ook de belangrijkste persoon van ons om zowel de Nederlandse reisorganisatie als de lokale uitvoeringsorganisatie van de tweedaagse Taj Mahal- trip in mail en telefoongesprekken te bewegen tot de enige juiste oplossing voor de terugweg naar Delhi, morgen. We krijgen een andere chauffeur! Daar heb ik bij voorbaat wel vertrouwen in. Reisorganisatie en uitvoeringsorganisatie hebben immers een groot reputatiebelang. Fouten kunnen gebeuren, zoals de inzet van de niet-adequate chauffeur. Maar als dat probleem daadwerkelijk onderkend is door de verantwoordelijke organisaties, dan hebben ze er natuurlijk alle belang bij om enerzijds ons tevreden te stellen en anderzijds er werkelijk alles aan te doen om te borgen dat de terugweg wél veilig verloopt. Tot zover dit goed-afgelopen reisincident. Hulde aan Katrien!
Dit is mijn laatste reisbericht uit India. Maandag weer thuis!
Namasté, dank voor je aandacht, hartelijke groet van Henk
Geef een antwoord