Na een hoop geklungel in verkeerde rijen en zo had ik eindelijk een metromuntje verworven. Het kostte 15 roepie, twintig eurocent. De security-rij om het metrostation verder in te mogen lukte gelukkig in een keer. Maar toen stond ik daar met dat metromuntje. De toegangspoortjes hadden alleen maar een mogelijkheid voor scanpasjes, er was nergens een muntgleuf voor mijn metromuntje. Tja, dat soort onhandigheid, daar sta je dan als wereldreiziger. Gelukkig straalt in dit soort situaties de onhandigheid vermoedelijk zo enorm van mij af, dat er dan altijd wel een aardig iemand komt om mij te redden. ‘Gewoon het muntje bij het paneeltje scannen, dan gaat het poortje open, en dan straks als je uitstapt het muntje in de gleuf van het poortje doen’, zo vertaal ik de moeizaam gevonden Engelse woorden van de behulpzame leeftijdgenoot. Dankbaar vroeg ik de man gelijk ook maar welke van de twee perrons ik moest hebben voor de richting Indraprastha. Hij tuurde langdurig op de foto van de metroplattegrond die ik net had gemaakt, zocht toen zijn leesbril, tuurde nog eens een hele tijd, en concludeerde toen dat ik dezelfde kant op moest als hij. Terwijl we ons naar het perron begaven kreeg ik omstandig uitgelegd hoe ik moest overstappen om op mijn bestemming te komen. Het perron bleek toch het verkeerde. We moesten de andere hebben. Een groot bord daar bevestigde ook nog mijn vermoeden dat ik toch echt niet zou moeten overstappen. De aardige man vroeg het in het Hindi aan omstanders. Na drie tamelijk lange gesprekjes was zijn conclusie: nee, je hoeft toch niet over te stappen.
Ja, ik ben wat onthand en onhandig in zo’n nieuwe stad. Ik vind het dan leuk om iets te doen wat ik niet vanzelf eenvoudig vind, zoals dus zo’n metro. Maar de aardige helpende man die vermoedelijk zijn hele leven al in deze stad woont weet zelf kennelijk nauwelijks de weg met zijn eigen metrosysteem. Is dat erg?
Dit verhaal is een illustratie van het vermoeden (‘vooroordeel’) dat ik al langer had over dit land: ze zijn hier niet zo efficiënt. Maar is dat erg? De mensen zijn open en vriendelijk. Het hoeft hier alleen niet altijd allemaal via de kortste route. Een beetje rommeligheid vindt men hier ook wel prima. Zolang je maar goed met je gelijken (!) omgaat.
In het begin vond ik de laagdrempeligheid van contact vooral hinderlijk. Iedereen wil een dienst of ding aan mij kwijt. Betjakrijders, schoenpoetsers (ik draag van die kunststof Teva-sandalen), tuktukrijders, straatverkopers, eetstaluitbaters. Allemaal dringen ze zich op, zolang je het als opdringen ervaart. Inmiddels ga ik al een stuk ontspannener om met al die neringzoekenden. Een groet, kwinkslagje, grapje. En soms toch even duidelijke botheid als me dat voor betrokkene de beste reactie lijkt.
Soms ontkom ik niet aan een vergelijking met China waar ik inmiddels zo’n 130 solofietsdagen heb doorgebracht. Indiërs zijn extravert in het openbare verkeer. Chinezen doen in het openbaar juist introvert. Maar Indiërs spreken redelijk tot goed Engels! Dat maakt contact zóveel makkelijker! Ook opschriften zijn meestal (ook) in het Engels.
Met de reisgroep maakten we vandaag een stadfietstocht. Net zoiets als ik elf jaar geleden deed in Peking en wat voor mij de bakermat werd van mijn Chinafietserij. Delhi is geweldig op de fiets, we hadden een superochtend! Toch vermoed ik dat ik eerder bij het Chinafietsen zal blijven dan dat ik het zou inruilen voor Indiafietserij. Veels te gevaarlijk hier, dat fietsen.
Oja, waarom wou ik nou naar Indraprastha. Nou, daar stroomt de rivier waar deze stad aan gelegen is. Elke grote stad ligt aan een rivier: hier is dat de Yamuna. Daar wilde ik even heenlopen vanaf het metrostation. Dat viel echter niet mee. Ik heb in drie richtingen een eind gelopen in de brandende zon (die overigens werd afgewisseld door korte heftige moessonbuien). Maar geen spoor van een rivier. In arren moede ben ik maar weer teruggegaan naar de metro en heb per (bovengrondse) metro toch de rivier gezien. Gauw die SIM-kaart maar eens kopen voor mobiel internet, en de googlekaart van India downloaden (was ik vergeten in Nederland).
Namasté! Groet van Henk
Geef een antwoord