Negeren, dat leek me het beste zolang het nog een beetje ging. Dat vliegtuig zou immers echt wel vertrekken op 26 december. Teveel aandacht voor mijn gesnotter, keelpijn en verkoudheidsverhoging zou zomaar tot betwijfeling van mijn voorgenomen reis kunnen leiden…
De verkoudheids-vliegtuig-oorpijn bij stijgen en landen was best te doen, niks aan de hand dus, ik negeerde vrolijk verder en kwam aankomstdag 27/12 overdag best redelijk door. Maar toen was het klaar. Het lijf vroeg heel hard om de rustaandacht die ik het eerder had ontzegd. Ja, logisch. Vierentwintig uur bleef ik binnen op mijn hostelkamertje. Ik vreesde er zelfs weken te moeten vertoeven, máánden, voor altijd!… Helemaal alleen op de wereld in een heel klein kamertje in een vreselijk grote stad waar niemand mij kent en waar ik altijd alleen maar heel erg vreselijk verkouden blijf. Dat beeld dus. Zó erg dus. Intussen probeerde ik ook wel verstandige verkoudheidszorg te betrachten, en toen ik weer iets helderder van geest werd schoot me ineens te binnen dat ik daarbij ook Otrivin moest hebben, een ‘slijmvliesoplosser’. Dat had ik al een jaar of 15 jaar niet meer gebruikt, maar nu meende ik ineens dat dit me vast en zeker zou gaan helpen! Maar hoe kom je daar aan, om negen uur ’s avonds, in China?!
Gelukkig was ik vooraf zo verstandig geweest om een tientje te investeren voor een VPN-verbinding tijdens dit China-verblijf. Met zo’n virtueel particulier netwerk kun je toch googelen in China (en facebooken bijvoorbeeld, en informatie opzoeken over gecensureerde onderwerpen). Otrivin blijkt de merknaam te zijn voor xylometazoline, aldus google, en google-translate geeft daar vervolgens de Chinese vertaling voor, vier karakters. Met de xylometazoline-karakters op mijn smartphone verliet ik na een etmaal mijn kamertje en begaf me naar de drogist waar ik op aankomstdag al keelsnoepjes van Ricola had gevonden. De drogistmevrouw keek op mijn telefoon en keek vervolgens níet niet-begrijpend naar mij,. Ze troonde me juist direct mee naar het schap waar notabene ons eigen Westerse merk er gewoon tussen stond! Otrivin was wel verreweg de duurste optie van de vele xylometazoline- mogelijkheden die het schap bood, maar het leek me wel zo veilig. ‘Thuis’gekomen checkte ik via google nog wel even of dit inderdaad het goede spul kon zijn, en startte ik het gebruik van dit wondermiddel.
Intussen is het weer anderhalf etmaal verder, woensdagochtend 30/12. Otrivin is natuurlijk helemaal geen wondermiddel. Maar enig geloof in een wonder helpt wel een beetje, en met de verkoudheid gaat het inmiddels redelijk. De gisterendag heb ik ook nog rustig doorgebracht, en ik heb de afgelopen nacht nog bijgeboekt bij het hostel. Maar ik heb wel heel rustig alweer wat gefietst gisteren, een kilometer of twintig voor bezoekjes aan de ondermijdelijke fietsenmaker (die blijk ik altijd te moeten consulteren bij aanvang van zo’n tocht) en de onvermijdelijke boekhandel voor wegenkaarten.
Vandaag ga ik op pad !
Rustigaan en niet zo ver. Maar wel: echt fietsen, echt op reis.
